Wnętrzarskie kontrowersje: 9 rzeczy, które nie wszystkim się podobają w moim mieszkaniu

Zanim zacznę blogować o urządzaniu nowego mieszkania, muszę zamieścić wpisy, które czekają na swoją kolej już kilka lat, a wiążą się z mieszkaniem, które teraz zajmuję.

Wpis o pytaniach, jakie zadają niektórzy goście w naszym mieszkaniu powstał po spotkaniu z innymi blogerkami, piszącymi o wnętrzach  i o rozmowie na temat polskiej obsesji na temat gładzi gipsowej.

Okazało się, że nie tylko u mnie brak idealnie wygładzonych ścian intryguje tyle osób, które zdają się nie rozumieć, jak można żyć bez gładzi. I że nie tylko ja lubię ściany, które nie są idealnie gładkie. ;-)

Przedstawiciele marki Benjamin Moore powiedzieli nam, że niektóre farby w Polsce się nie sprzedają, bo dobrze wyglądają właśnie na nierównych ścianach, a Polacy lubią właśnie taką idealnie gładką gładź. Przyznałam się, że nie mam gładzi, a inna blogerka  powiedziała, że ona poszła dalej, bo sama sobie zrobiła takie nierówne ściany, bo takie gładkie jej się nie podobały. Wywiązała się więc dyskusja o reakcjach różnych osób na nasze niewygładzone ściany oraz inne nietypowe rozwiązania wnętrzarskie. I tak powstał pomysł na ten wpis. :-)

Mieszkam w niewielkim mieszkaniu w starym budownictwie, gdzie nie ma gładzi, a nierówności na ścianach mają swój urok. Pasują do klimatu starego budynku z cegły i podoba mi się, jak odbijają światło. Niemniej jednak odkąd kupiliśmy to mieszkanie, co jakiś czas słyszę:

1. Kiedy położycie gładź?

(Bo jeszcze nie malowaliście?)

Chyba ludzie tak przywykli do gładzi, że zakładają, że jeśli nie ma gładzi, to nie jest pomalowane. Gdy się wprowadziliśmy uważano to za stan przejściowy. Kupiliśmy mieszkanie dosyć zrujnowane, wyremontowaliśmy je, widocznie zabrakło nam funduszy na gładź, no, ale przecież w końcu ją zrobimy, bo jak tak żyć bez gładzi?

Jednak lata mijają, a gładzi ciągle nie ma. ;-) Co jakiś czas ktoś to zauważa i pyta, kiedy zamierzamy coś z tym zrobić.

Nigdy ;-)

Ale w nowym mieszkaniu jest gładź. ;-)

2. Kiedy kupicie telewizor? 

(Może chcecie mój stary telewizor?)

Kwestia gładzi ustępuje miejsca innej ważnej sprawie, która szybko rzuca się w oczy. Jest nią brak telewizora.

Wiele lat temu, w którymś z wynajmowanych mieszkań nie mieliśmy telewizora. Nie przeszkadzało nam to. Dużo pracowaliśmy, mieliśmy też różne pasje i jeszcze pojawił się internet w domu. I tak nie byłoby czasu na oglądanie telewizji.

Szybko do tego przywykliśmy, a raczej odwykliśmy od telewizji. Choć ja właściwie nigdy nie byłam przyzwyczajona. Nigdy nie oglądałam dużo TV. W dzieciństwie jakieś dobranocki, potem – niewiele. Większości „kultowych” programów oglądanych przez moich rówieśników w ogóle nie znam. Nigdy nie wciągnęłam się w oglądanie seriali i do dziś ten stan rzeczy się utrzymuje.

Lubię oglądać filmy, ale najchętniej w kinie, a zwykle oglądam je na monitorze komputera. Obecnie coraz rzadziej z płyt, raczej z serwisów VOD. Należę też do bibliotek, w których można wypożyczać filmy.

Choć jednak telewizor jest już tak nieodzownym elementem mieszkania, że jego brak wydaje się jakiś podejrzany. Czasem ludzie sądzą, że może nie stać nas na telewizor i oferują swoje stare telewizory. To bardzo miłe, ale dziękujemy ;-)

Teraz, gdy kupiliśmy nowe mieszkanie, kiedy opowiadam komuś, jak je urządzimy albo pokazuję plan, zwykle pierwsze pytanie brzmi „Gdzie będzie telewizor?”.

Telewizor to w dzisiejszych czasach taki punkt centralny, wokół którego buduje się całą resztę, jak kiedyś wokół paleniska. ;-)

3. Dlaczego nie położycie paneli?

Nasze obecne mieszkanie ma około siedemdziesięciu lat. Na podłodze w pokojach jest więc stary drewniany parkiet. Taki klasyczny, ułożony „w jodełkę”. Antyk, zabytek i dla mnie to też ma swój urok. Pasuje do starego budynku, nierównych ścian i całego sąsiedztwa.

Wycyklinowaliśmy ten parkiet i wygląda dobrze. Teraz parkiety wróciły do łask, podobnie jak „jodełka” na podłogach – układa się tak teraz nawet panele. Był jednak czas, kiedy panele stały się wszechobecne i wiele osób uznało je za standard. Wówczas pytano też, kiedy coś zrobimy z tym niemodnym, „babcinym” parkietem? Jakieś fajne panele powinny rozwiązać ten problem. ;-)

4. Białe kafelki?!

(Nie lepiej było zainwestować w jakieś... hm... ładniejsze?

I jak to tak: bez dekorów?!)

Nasza łazienka ma około 3 metrów kwadratowych. Na jednej ze ścian jest okno (wychodzące na kuchnię). Mimo to mieści się w niej duża wanna, umywalka, WC oraz pralka. Są też dwie wiszące szafki, które mieszczą mój kosmetyczny arsenał (któremu daleko do minimalizmu) oraz półka nad drzwiami na zapasy. ;-)

Poprzedni właściciele mieli na podłodze ciemnobordowe kafelki z czarną fugą, a na ścianach niebiesko-granatowe kafelki z dekorami. Było tam ciemno, ciasno i ponuro.

Białe kafelki sprawiły, że łazienka bardzo powiększyła się optycznie. Jest jasna i przyjemna.

Podobnie zresztą stało się z pozostałą częścią mieszkania. Kiedyś nie byłam zwolenniczką bieli. To był pomysł mojego męża, ale gdy przekonałam się jakie cuda czyni biel, zostałam jej wielką fanką. :-)

Ale to sprawia, że pada kolejne pytanie:

5. Dlaczego tu tyle bieli?

Jak w szpitalu!

Od co najmniej kilkudziesięciu lat ściany w szpitalach nie są białe, ale żółte, beżowe, czasem jasnopomarańczowe. W salach operacyjnych są zielone.

Mimo to nieustannie słyszę, że białe ściany (i meble) to „szpital”. Tak jest w obecnym mieszkaniu, a w nowym będzie jeszcze bardziej biało! :-)

6. Czemu nie przeniesiecie pralki do kuchni?

Mamy mikrołazienkę, ale kuchnia jest duża (jak na niewielkie mieszkanie). Ma około 9 metrów kwadratowych i właściwie jest „kuchnią z aneksem salonowym”, bo tam przyjmuje się gości. Co prawda nie ma telewizora ;-), więc typowym salonem nie jest, bardziej jadalną, bo stoi tam stół, przy którym może usiąść nawet 6 osób.

Stół wraz z gośćmi mieści się tam, bo zabudowa kuchenna jest tylko na jednej ścianie. Nie brak jednak porad, aby zabudować drugą i tam przenieść pralkę z łazienki. Wtedy moglibyśmy jeszcze upchnąć zmywarkę, więcej szafek, no... i zagracić pomieszczenie tak, że nie byłoby już przestrzeni na życie towarzyskie. ;-(

Wtedy już byłby problem z tą jadalnią i przyjmowaniem gości (nie ma w mieszkaniu innego miejsca na ten stół), ale przecież powinniśmy, jak wszyscy normalni ludzie, mieć salon w większym pokoju. Tymczasem mamy tam biuro (pracujemy tam), no i pralki w kuchni nie będzie.

W nowym mieszkaniu również nie będzie pralki w kuchni.

7. Dlaczego nie macie salonu z „wypoczynkiem”?

...czyli tzw. „kompletem wypoczynkowym”: kanapa, fotele i ława / ławostół. To pytanie trochę się wiąże z poprzednim. Bo gdybyśmy mieli salon z prawdziwego zdarzenia z jadalnią i wypoczynkiem, to moglibyśmy do kuchni przenieść pralkę i bardziej ją zabudować. A potem zapraszając kogoś na obiad, zostawialibyśmy go w salonie z włączonym telewizorem i przynosili jedzenie, zamiast przygotowywać je rozmawiając z gośćmi... ;-)))

Dlaczego nie mamy takowego salonu wiadomo: z braku dodatkowego pomieszczenia. Gości przyjmuje się w kuchni przy stole, bo tylko tam jest miejsce. ;-)

Czasem pojawiają się więc porady, że to nasz błąd, że pracujemy w domu i musimy mieć tu biuro. Albo że moglibyśmy wymienić mieszkanie na dom gdzieś z dala od wielkomiejskiego zgiełku...

Wymieniamy je jednak na mieszkanie jeszcze bliżej wielkomiejskiego zgiełku, gdzie również „typowego salonu” nie będzie. ;-)

8. Macie firanki?! Są niemodne!

Nie lepsza roleta? Albo chociaż żaluzje?

Mam firanki.

I mam w nosie, czy są modne, czy nie.

Nie mam bowiem ambicji robienia własnego reality show dla sąsiadów, osób siedzących na ławkach na pobliskim skwerku, z których jest widok na nasze okna oraz przypadkowych przechodniów. ;-)

W nowym mieszkaniu również będę mieć firanki, choć tam nie ma aż takiego „punktu widokowego”. Cenię sobie prywatność. ;-)

A co do żaluzji to mam je na jednym oknie i bardzo żałuję. Nie cierpię ich myć.

(Zdjęcie nie przedstawia moich firanek).

9. Czemu macie taki niepraktyczny dywan?

Najbardziej kontrowersyjną rzeczą w naszym mieszkaniu jest dywan. Pięć lat temu (a nawet 5,5 roku temu) pochwaliłam się nim na blogu.

W tym dywanie zakochałam się od pierwszego wejrzenia, gdy zobaczyłam go na którymś zagranicznym blogu. Sądziłam, że jest nieosiągalny w Polsce, ale on był w IKEA, więc szybko się u nas znalazł.

Cieszyłam się nim jak dziecko, ale niewiele osób podzielało mój entuzjazm. Dwie twierdziły, że nie mogą na niego patrzeć, bo od tego wzoru robi im się niedobrze. ;-)

Ale... jedna z tych osób ostatnio szukała tego dywanu, bo jednakże zapragnęła go kupić do swojego mieszkania! ;-)))

Niestety dywanu już nie ma w sprzedaży, co zmartwiło i mnie, bo chciałam kupić taki do nowego mieszkania (a nawet myślałam o zakupie dwóch). Droga IKEA, przywróćcie te dywany do sprzedaży, a nie pożałujecie!

Zdaniem wielu osób dywan w tych kolorach jest kompletnie niepraktyczny. Dawano mu od miesiąca do pół roku. Po tym czasie miał się nadawać do wyrzucenia.

5,5 roku później dywan ma się dobrze. Świetnie się go odkurza, bo jest tkany na płasko i śmieci w niego nie „włażą”. Największe szkody poniósł, gdy sąsiadka robiła remont i nie sprzątała klatki schodowej – pył z czerwonej cegły, z której zbudowane są ściany, snuł się wszędzie i trochę zabarwił brzegi.

* * *

Zastanawiam się czasem, czy nasze mieszkanie jest jakieś nietypowe, czy po prostu mamy w otoczeniu ludzi, którzy nie wyobrażają sobie, że można urządzić mieszkanie inaczej niż według określonych schematów.

Myślę sobie, że mieszkanie jest dla człowieka, a nie człowiek dla mieszkania. Chodzi o to, by urządzić je tak, żeby było w nim wygodnie. Dopasować je do siebie, nie do określonych standardów czy schematów.

No i do swojego gustu.

Dlatego unikam wygłaszania uwag wobec cudzych pomysłów na wnętrza. Z tego powodu czasem mam wątpliwości, czy doradzić komuś jakieś praktyczne moim zdaniem rozwiązanie. Bo może dla tej osoby ono wcale nie byłoby praktyczne? Bo odpowiada jej to, co już ma?

Jak jest u Was? Zdarza Wam się słyszeć krytyczne uwagi na temat Waszych mieszkań?

Macie gładź na ścianach, telewizor, firanki albo jakieś inne „kontrowersyjne” elementy wyposażenia wnętrz?