Blogi zmieniły mi życie

Dawno, dawno temu nie czytałam blogów i wszystko było takie proste...

Do mycia używało się mydła, do włosów - szamponu, a potem ewentualnie odżywki i nikogo nie obchodziło, co mają w składzie. Jadało się co popadnie, a nad tym, że coś szkodzi albo że brak jakichś pierwiastków w organizmie dowiadywał się człowiek od lekarza i to tylko w wypadku, gdy trafiło się na lekarza - pasjonata.

Mieszkanie malowało się tym, co było w najbliższym sklepie z farbami tudzież w markecie budowlanym. Meble i inne sprzęty kupowało się takie, jakie akurat sprzedawały okoliczne sklepy... i tak dalej.

Źródłem inspiracji były kolorowe magazyny, z których poziomem różnie bywało. Ostatnio znalazłam stare numery niektórych i patrząc na niektóre zdjęcia lub czytając teksty, trudno mi było uwierzyć, że ktoś naprawdę zamieścił je w takim magazynie...

Kilkanaście lat temu, kiedy urządzałam mieszkanie, chwilami czułam się sfrustrowana, bo  w pracy mogłam sobie oglądać wnętrzarskie poradniki ze zdjęciami z różnych stron świata, a przy większości z nich zawartość polskich magazynów chowała się w kąt. Bardzo chciałam mieć w domu wiele z tych rzeczy, ale musiałam z tego rezygnować, bo albo były horrendalnie drogie (sprowadzane na zamówienie), albo nie były dostępne w Polsce i należało je sobie samodzielnie sprowadzić, co również przekraczało moje możliwości.

Gdy zaczęłam się malować, kupowałam pierwszy z brzegu płynny podkład, który wydawał mi się fajny i w świetle, jakie było w sklepie zdawał się pasować kolorem do mojej skóry. Podobnie z innymi kosmetykami.

Co miały w składzie, jak działały i w ogóle czy był sens je kupować – to się okazywało po zakupie. Ale jeśli były drogie, człowiek i tak sam siebie przekonywał jak mógł, że to naprawdę dobrze wydane pieniądze, żeby nie mieć poczucia, że przeputał je kompletnie bez sensu. ;-)

Miałam wtedy dosyć podstawowe kosmetyki, takie rzeczy jak róże, bronzery czy rozświetlacze w ogóle nie wchodziły w grę. Sadziłam, że bronzer to coś, co nakładają na twarz „blachary” chcące uchodzić za opalone, a róż – dziwne osoby malujące się „na matrioszkę”. O rozświetlaczach w ogóle nie wiedziałam.

Nie miałam też pędzli do makijażu, bo sądziłam, że puder nakłada się tą małą płaską gąbką, która znajduje się w puderniczce, podkład - palcami, a cienie - pacynką.

Było niby prosto i to było fajne, tylko ciągle miałam jakieś alergie. Myślałam nawet, że mam trądzik (ale przeszedł mi on jak ręką odjął, gdy tylko odstawiłam swe alergeny). Włosy też miałam takie jakieś niejakie... No i w mieszkaniu też niejedno bym zmieniła, ale nie wiedziałam, jak.

Później trafiłam na blogi, no i... stało się...

Znalazłam rozwiązania wielu swoich problemów, ale też poznałam ogrom potrzeb, o których nie miałam pojęcia.

Dowiedziałam się, jak samodzielnie dokonać różnych zmian w mieszkaniu, ale pomysły, na które wcześniej wpadłam, teraz nagle wydały mi się jakieś kiepskie. Bo zobaczyłam coś lepszego!

Nie kupię już w ciemno drogiego kosmetyku, który jedno licho wie, co tam zawiera w swym wnętrzu i co też złego może mi zrobić. Ale za to zamiast jednej malutkiej kosmetyczki, mam całą szafkę wypełnioną po brzegi! I jeszcze pół lodówki biochemii. :-)

Gdy kupuję szampon, czy mydło, o tuszu do rzęs nie wspominam już nawet, robię „risercz” jakbym miała pisać doktorat.

Ciągle brakuje mi czasu, ale szukam składu głupiej pasty do zębów po sieci przez dwie godziny... A żeby kupić coś do mieszkania potrzebuję wielodniowych badań źródłowych na temat materiałów, technologii i analizowania, czy to aby na pewno będzie pasować.

No, ale przecież nie mogę tak po prostu kupić czegoś pierwszego z brzegu, bo na pewno okaże się bublem! Który w dodatku poczyni szkody. I jeszcze więcej czasu zajmie mi usuwanie ich... A potem i tak będę musiała poszukać tego właściwego czegoś tam!

W dodatku blogi wpłynęły nie tylko na mnie, ale także na rynek. Teraz o wiele łatwiej kupić zdrową żywność, naturalne kosmetyki, a oferta sklepów z wyposażeniem zdjęć znacznie się poszerzyła.

Dzięki temu jest większy wybór... ale... większy wybór to trudniejszy wybór! :-)

A przy tym wszystkim mam to filozoficzne przekonanie, że nadal wiem, że nic nie wiem. O tych wszystkich kosmetykach, biochemiach, zdrowym odżywianiu, urządzaniu wnętrz i w ogóle wszystkim... Nic nie wiem, no nic! ;-)

I na co mi to było?

Na to, że chyba lepiej się czuję, przyjemniej mi się żyje i... choć wiem, że nic nie wiem, to coś tam jednak już wiem o jakimś kolejnym, małym wycinku rzeczywistości.

Znacie to?